|
Στην νομοθεσία των πραγματικών Κοινωνιών, παρανομεί όχι αυτός που δεν έχει ιατροφαρμακευτική ασφάλεια ή χρήματα και ζητά θεραπεία, αλλά παρανομεί αυτός που έχει το φάρμακο ή την θεραπεία και τα στερεί από τον ασθενή, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η Ζωή του, αφού ως γνωστόν Κοινωνία σημαίνει εξασφάλιση της Ζωής Όλων. Αναφερόμαστε βέβαια σε χώρες με Κοινωνία και Πολιτισμό και όχι σε χώρες κέντρα διερχομένων, καθώς εκεί το όποιο κοινωνικό σύστημα υγείας εύκολα καταρρέει. Έτσι λοιπόν η νομοθεσία η άσχετη της Κοινωνίας απαγορεύει την παροχή υπηρεσιών υγείας σε όσους δεν έχουν προπληρώσει ή δεν έχουν αποδεδειγμένα τα χρήματα να πληρώσουν για την θεραπεία τους.
Το ερώτημα δεν είναι ποιο σύστημα έχει το δίκιο με το μέρος του και ποιο όχι. Αν πάμε έτσι ώστε απλά να βρούμε ποιο σύστημα είναι σωστό και ποιο λάθος, χωρίς να προσθέσουμε όρους και προϋποθέσεις, τότε ότι και αν διαλέξουμε ως σωστό, μόνο σωστό δεν θα είναι. Γιατί και τα δύο αυτά συστήματα από την μεριά τους έχουν το δίκιο τους. Όμως ένα σωστό ερώτημα σαν το παρακάτω θα μας βοηθήσει εμάς τουλάχιστον να διαλέξουμε σωστά τι πραγματικά θέλουμε. Σε ποιο λοιπόν σύστημα υγείας προτιμά κανείς να επενδύσει, ώστε να εξασφαλίσει ιατροφαρμακευτικά τον εαυτό του, την Οικογένεια του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τους συγγενείς τους φίλους και όποιον άλλον νοιάζεται και συμπονεί;. Ποιο σύστημα εξασφαλίζει περισσότερο την υγεία μας από λιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα, όταν δεν ζούμε προστατευμένοι στον 158ο όροφο κάποιου γυάλινου πύργου και απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ζούμε περπατώντας σε δρόμους, σοκάκια και φτωχογειτονιές, όταν μπαίνουμε σε λεωφορεία τραίνα ή στην ουρά του ταμείου της τράπεζας και των καταστημάτων; Ποιο σύστημα εξασφαλίζει περισσότερο την υγεία μας, αλλά και των παιδιών μας, που έρχονται σε επαφή με όλα τα άλλα παιδιά, από το νηπιαγωγείο μέχρι το τέλος των σπουδών τους, από λιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα; Το σύστημα που έχουν πρόσβαση στην υγεία οι λίγοι ή το σύστημα που έχουν πρόσβαση στην υγεία όλοι; Σε αυτή την περίπτωση την σωστή απάντηση θα την δώσει ο κάθε ένας ανάλογα σε ποια οικονομική τάξη, ή Οικογενειακή κατάσταση βρίσκεται. Όμως ακόμα και αν κάποιος βρίσκεται στην ανώτερη οικονομικά κατάσταση με δικούς του γιατρούς και νοσοκομεία, χωρίς παιδιά συγγενείς κλπ, όσο και αν ζεί απομονωμένος από τον άλλο κόσμο στον γυάλινο πύργο του, η ύπαρξη παροχής υγείας και προς όλους τους άλλους, τον εξασφαλίζει και αυτόν ακόμα περισσότερο, εκτός και αν πράγματι αυτός είναι ή θηρίο ή θεός.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το δίκαιο είναι όπως το έπαθλο σε μια νίκη, ή όποιας άλλης μορφής επικράτηση. Το δίκαιο είναι στην διακριτική ευχέρεια του ισχυρού σχετικά με το πως θα το διαχειριστεί. Και όπως την νίκη σε κάθε μορφής μάχη, όχι μόνο την κερδίζει αλλά και την διατηρεί ο ισχυρός, έτσι και το δίκαιο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του, το υποστηρίζει ώστε να επικρατήσει και το συντηρεί ενεργό με το μέρος του. Βέβαια ο ισχυρός δεν θα υποστηρίξει ποτέ ένα δίκαιο αντίθετο προς τα συμφέροντα που εξυπηρετούν την ισχύ του. Αν το κάνει, τότε θα υποβαθμίσει την ισχύ του, πράγμα που θα φέρει άλλον στην θέση του ισχυρού, με αποτέλεσμα αυτός ο άλλος να επιβάλλει πάλι το όποιο δικό του δίκαιο. Οπότε όταν ο ισχυρός είναι η Κοινωνία τότε το προαποφασισμένο Κοινό συμφέρον που είναι ως γνωστόν η Επιβίωση Όλων, προτάσσει όλοι να συμβάλουν, και να φροντίζουν να υπάρχει Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση και παράλληλα νοσοκομεία και όλα τα σχετικά με τη υγεία την ασφάλεια κλπ θέματα, φτιαγμένα και συντηρημένα με τα χρήματα ή αλλιώς με την σύμπραξη προς τούτο όλων των Πολιτών. Τότε το δίκαιο που είναι και νόμος του ισχυρού, που εδώ ο ισχυρός είναι το σύνολο των Πολιτών, θα επιβάλει με νόμο την παροχή υπηρεσιών υγείας προς όλους, και δευτερευόντως ή και καθόλου την τακτοποίηση οικονομικών θεμάτων άμεσα από τους ασθενείς, καθώς τούτο γίνεται έμμεσα και πλήρως από την Κοινωνία. Ας υποθέσουμε τώρα μια Πολιτεία όπου όλοι οι Πολίτες προσφέρουν στα Κοινά για την Επιβίωση Όλων, οπότε και απολαμβάνουν δωρεάν υπηρεσίες υγείας, και κάποια στιγμή εμφανίζεται ανάμεσα τους και ένας ξένος που δεν έχει προσφέρει ποτέ στα Κοινά, και έχει κάποιο σχετικό πρόβλημα, πχ μια μεταδοτική ασθένεια, αλλά δεν διαθέτει χρήματα για θεραπεία. Το συμφέρον των Πολιτών πιο είναι; Να θεραπεύσουν χωρίς χρήματα τον ξένο ή να τον αφήσουν αβοήθητο αφού δεν έχει χρήματα; Φτηνό μεν αλλά ρητορικό το παραπάνω ερώτημα. Καθώς με την δεύτερη επιλογή συμβάλουν στην διάδοση της ασθένειας του, με αποτέλεσμα στην συνέχεια το κόστος θεραπείας δεκάδων ή εκατοντάδων Πολιτών να είναι πολύ μεγαλύτερο από την δωρεάν θεραπεία του ενός. Βέβαια παρόμοιο παράδειγμα, σε μία χώρα χωρίς Πολιτισμό και χωρίς Πολίτες, με ιδιωτικά συστήματα υγείας, ό αντίστοιχος ασθενής που δεν διαθέτει χρήματα να θεραπευτεί, είναι μάνα εξ ουρανού για τα εκεί ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, καθώς μεταδίδοντας την αρρώστια του στους άλλους, θα αυξήσει την δουλειά των εκεί ιδιωτικών συστημάτων υγείας καθώς όσοι έχουν χρήματα θα τρέχουν να ασφαλιστούν από περισσότερους ιατρικούς κινδύνους καταβάλλοντας έτσι περισσότερα χρήματα, ενώ οι φαρμακευτικές θα πουλήσουν φάρμακα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές κλπ
Στην δεύτερη πάλι περίπτωση εκεί που δεν υπάρχουν Πολίτες, ώστε το σύνολο τους να αποτελεί μια ισχυρή υπεροχή και σημείο αναφοράς του δικαίου, εκεί όπου ο κάθε ανθρωπάκος του λαού, αγωνίζεται μόνος ατομικά για το κάθε τι, τότε την θέση του ισχυρού καταλαμβάνει όποιος ή όποιοι διαθέτουν κάτι που μπορεί να τους κάνει ισχυρούς, όπως πχ όποιος διαθέτει όπλα εκεί όπου έχουν πέραση τα όπλα, ή διαθέτει ναρκωτικά εκεί όπου έχουν πέραση τα ναρκωτικά, ή διαθέτει πορνεία εκεί όπου έχουν πέραση οι πόρνες, ή διαθέτει οτιδήποτε απευθύνεται στους πολλούς που το έχουν ανάγκη. Γι αυτή την δοσοληψία των πολλών με τον ένα, μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι ο ένας απορροφά την ενέργεια (χρήματα) των πολλών και γίνεται ισχυρός. Οπότε ο ένας ή περισσότεροι τέτοιοι ισχυροί έχουν σωστά και λογικά το δίκαιο με το μέρος τους. Έχοντας λοιπόν το δίκαιο με το μέρος τους αφού είναι ισχυροί, ουσιαστικά νομοθετούν.
Και έτσι και από αυτό το δίκαιο πηγάζουν λογικοί και δίκαιοι νόμοι, που προστάζουν ότι αν είσαι άρρωστος και δεν έχεις να πληρώσεις πεθαίνεις. Λογικά και δίκαια λοιπόν πρέπει να πεθάνεις, διαφορετικά αν η ιδιωτική επιχείρηση υγείας δεν εισπράττει χρήματα τότε κινδυνεύει να καταρρεύσει οικονομικά, και αποτέλεσμα τέτοιας κατάρρευσης βέβαια θα είναι να μην εξυπηρετούνται πλέον ούτε αυτοί που έχουν χρήματα (και αυτό είναι άδικο), οπότε ο ένας ή οι περισσότεροι που έχουν την επιχείρηση υγείας θα πάψουν να μεταγγίζουν την ενέργεια των πολλών πάνω τους, οπότε θα χάσουν και το προνόμιο του ισχυρού, για το οποίο προνόμιο λογικά και δίκαια, κάνουν τα πάντα θεμιτά και αθέμιτα ώστε εσαεί να το εξασφαλίζουν, αφού μάλιστα οι ανθρωπάκοι του λαού δεν έχουν καμία μα καμία σχετική αντίρρηση ή άλλη καλύτερη πρόταση που ατομικά θα μπορούσαν να προτείνουν και να ευσταθεί.
Ρεαλιστές και αν μη τι άλλο συμφεροντολόγοι, οι Πολίτες, που γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η Κοινωνία στην πράξη είναι, η εφαρμογή των γνώσεων και των κανόνων, που εξασφαλίζουν μέσα από μία ελάχιστη Κοινή συμβολή, την καλύτερη δυνατή Επιβίωση Όλων. Έτσι όλοι συνειδητά υπακούουν στους κανόνες αυτούς και υπηρετούν τις σχετικές επιταγές ή ανάγκες της Κοινωνίας. Πριν λοιπόν την εμφάνιση της πλήρους λειτουργίας της Κοινωνίας όπως τουλάχιστον την εννοούμε παραπάνω, είχαμε φανταζόμαστε ένα ενδιάμεσο στάδιο μιάς υποτυπώδους μορφής Κοινωνίας, που έμενε ικανοποιημένη από το γεγονός της κάποιας και όποιας διατήρησης της ύπαρξης της, χωρίς να την απασχολεί η μεγιστοποίηση της απόδοσης των δυνατοτήτων της. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με την διαφορά, ότι γίνεται υπερεκμετάλλευση των δυνατοτήτων των ασύνδετων (ακοινώνητων) μεταξύ τους, πολλών ανθρώπων από κάποιους λίγους, που όμως αυτοί οι λίγοι έχουν Κοινά και συνδεδεμένα μεταξύ τους συμφέροντα (διαπλεκόμενα).
Η ενδιάμεση αυτή μορφή Κοινωνίας, που προαναφέραμε, ήταν ας πούμε, ένα πράγμα που τυχαία και μερικώς Επιβίωνε στον χρόνο, αλλά περιορισμένο και στάσιμο, ήταν ίσως, κάτι παραπάνω από ότι είναι ένα κοπάδι πρόβατα, που ζεί μόνο του, χωρίς ενοχλήσεις από εχθρούς, σε κάποιους βοσκότοπους, καταβάλλοντας τις ελάχιστες για αυτό προσπάθειες, αλλά στον πρώτο κίνδυνο μικρό ή μεγάλο χάνεται, ή ήταν, όπως ένα άλλο κοπάδι πρόβατα που το μαζεύει ένας βοσκός και το φροντίζει, το ταΐζει, το ποτίζει, το διευκολύνει στην αναπαραγωγή, το προστατεύει από τον λύκο, την βροχή, το κρύο, του αυξάνει την παραγωγή του γάλακτος και του βάρους του, με διάφορα τεχνάσματα, αλλά κάποια στιγμή οδηγεί ένα μέρος του, ή ολόκληρο το κοπάδι, στον χασάπη... Ήταν όπως ένα σμήνος μελισσών, που κάποιος μελισσοκόμος, το μάζεψε από το δάσος, του έδωσε στέγη σε μια έτοιμη κυψέλη, φτιαγμένη στα μέτρα του μελισσοκόμου, ώστε να μπορεί ο μελισσοκόμος να τρυγά συχνά πυκνά το μέλι και όλα μέλι γάλα
Οι διάφορες εκδοχές ενός τέτοιου θέματος είναι πολλές. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε την κατάκτηση της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Κωνσταντινούπολης κλπ. Όπου αφού κάποιοι πήγαν πρώτοι διαθέτοντας την απαιτούμενη ισχύ, προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος, πχ απομάκρυναν ή εξόντωσαν υπάρχοντες πληθυσμούς ανθρώπων, ζώων, φυτών, και ότι άλλο μπορεί να πάει κόντρα στα σχέδια τους και μετά διατηρώντας και συντηρώντας τον αρχηγικό τίτλο, έχοντας δηλαδή το δίκαιο με το μέρος τους, άρχισαν να δέχονται νέους κατοίκους, προσφέροντας τους γή και νερό, για να ζούν και να ανανεώνονται με την αναπαραγωγή των, ή με την είσοδο και άλλων νέων κατοίκων, ή και με τα δύο. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα από τα περιθώρια που αφήνει η εξουσία η εδραιωμένη πλέον, στην αδιάφορη αποδοχή του λαού, που υπάκουα κατευθύνεται με τους νόμους, που τα συμφέροντα της εξουσίας κάθε φορά του επιβάλουν. Και εμείς σήμερα αυτά τα περιβάλλοντα τα αποδεχόμαστε ως Δημοκρατικά.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο ή εξωπραγματικό, να κατακτήσουμε ή να διαλύσουμε μία χώρα με πόλεμο ή σπέρνοντας και υποκινώντας εμφυλίους, και αφού στρέψουμε τον λαό, ή το αντιδραστικό μέρος του λαού της χώρας αυτής, στην προσφυγιά και την μετανάστευση, μετά να επιβληθούμε περισσότερο στην χώρα και στον λαό που απέμεινε, δεχόμενοι μετανάστες από άλλες χώρες, επιλεγμένους με τον όρο της υπακοής σε εμάς, και τελικά να εδραιώσουμε ακόμα περισσότερο την εξουσία μας στην χώρα αυτή. Όταν λοιπόν φοβόμαστε πόλεμο από άλλους λαούς, ή έχουμε μείωση πληθυσμού, φροντίζουμε νωρίτερα και παροτρύνουμε τον λαό στην αναπαραγωγή, ή προσελκύουμε από τις γύρω περιοχές ανοίγοντας τα σύνορα, και άλλους ανθρώπους, να κατοικίσουν μαζί μας, γιατί χρειαζόμαστε στρατιώτες ή εργάτες, ή αν ο πληθυσμός αυξηθεί παραπάνω από όσο χρειαζόμαστε στρέφουμε τον λαό στην μετανάστευση στην αποφυγή δημιουργίας Οικογένειας, στην ομοφυλοφιλία ή και στην ασθένεια, μιας που την υγεία του λαού, την φροντίζουμε εμείς...
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, θα εργάζονται για να καλύπτουν τις φυσικές και τις επίκτητες ανάγκες των, σε κάθε τομέα εργασίας, που εμείς θέλουμε και τους τον υποδεικνύουμε με διάφορους τρόπους. Είτε λοιπόν αυτός ο λαός εργάζεται με την μορφή της εργασίας των δούλων, ή της χρηματικής αμοιβής, που δεν διαφέρει η μία περίπτωση από την άλλη, παρά στο γεγονός, ότι όταν θέλουμε δούλους πρέπει πρώτα να τους αποκτήσουμε και να τους διατηρήσουμε, να τους φροντίζουμε τα πάντα (τροφή, στέγη να τους έχουμε περιορισμένους σε ένα χώρο, να τους μετακινούμε υπ ευθύνη μας και με ιδιαίτερη προσοχή ώστε μην μας φύγουν, να έχουμε την ευθύνη τους και τον έλεγχο τους κλπ) για να εργάζονται, να μην επαναστατούν ή στασιάζουν, ενώ όταν έχουμε εργαζόμενους, τους προσελκύουμε χωρίς κόπο και έξοδα δίνοντας τους αμοιβή, συνήθως μερικά από τα νομίσματα, που οι ίδιοι φτιάχνουν, και που με την αποδοχή τους, τα νομίσματα αποκτούν επί πλέον αξία, και με αυτά τα νομίσματα αγοράζουν από εμάς, ότι οι ίδιοι παράγουν! και δεν έχουμε καμιά άλλη σκοτούρα για δαύτους, αφού από μόνοι τους τρέχουν για τις δικές μας ανάγκες και τα δικά μας σχέδια. Βέβαια είτε έχουμε με έμμεση αμοιβή δούλους, είτε έχουμε, με άμεση χρηματική αμοιβή εργαζόμενους, οι συνθήκες και η ποιότητα της ζωής τους, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αποτέλεσμα ανάλογο της εργασίας των, ούτε βέβαια δικών τους επιλογών, αλλά έχει να κάνει με εμάς και το τι σκοπεύουμε να τους δώσουμε ή τι περιθώρια τους αφήνουμε ως αμοιβή, και αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει με την μορφή την ποσότητα ή την ποιότητα της εργασίας που προσφέρουν. Βέβαια σε κάθε περίπτωση δεν είναι κακή η εργασία είτε του δούλου είτε του αφέντη, κακό είναι όταν από την εργασία δεν προκύπτει μόνο όφελος και μάλιστα για όλους αλλά φθορά και βλάβη. Όπως από την εργασία που παράγει πνευματική συσκότιση, πορνεία, γαστριμαργία, όπλα, ναρκωτικά κλπ, ή όταν πχ η όποια αμοιβή από εργασία σε τέτοιο περιβάλλον, εξαργυρώνεται με γνώμονα την ιδιωτική απόλαυση, διαφορετικά το ενδιαφέρον για εργασία ελαττώνεται και το σύστημα καταρρέει.
Εμείς βέβαια διαδραματίζοντας τον ρόλο του εξουσιαστή, πρέπει να φροντίζουμε ώστε οι ανάγκες των εργαζόμενων που εξουσιάζουμε, διαρκώς να αυξάνονται σε πράγματα που εμείς παράγουμε ή ελέγχουμε οικονομικά, ώστε να παραμένουν καθηλωμένοι στην εργασία και να μην σκέπτονται τίποτα άλλο. Ενώ εμείς θα κερδίζουμε αυξάνοντας την ισχύ μας εξασφαλίζοντας έτσι την υλοποίηση των μελλοντικών μας σχεδίων, καθώς σε αυτό διαφέρουμε από αυτούς, στο ότι δηλαδή εμάς μας απασχολεί και το αύριο μας. Και επειδή οι πραγματικές, δηλαδή οι φυσικές ανάγκες των ανθρώπων είναι λίγες, πρέπει να τους δημιουργούμε διαρκώς νέες τεχνητές και επίκτητες ανάγκες που θα τις προωθούμε με τα ΜΜΕ τους νόμους κλπ. Και αν καμιά φορά ζητήσουν πράγματα του τύπου «ψωμί, Παιδεία, ελευθερία» εμείς τότε τους δίνουμε λίγο ψωμί αλλά για Παιδεία τους δίνουμε κρασί και για ελευθερία θα τους δίνουμε λαβές και δικαιώματα για την καταστρατήγηση των ηθών και των εθίμων, των ιερών και των οσίων που τυχόν διαθέτουν ή μηχανικά πάνε να αναπτύξουν, και επιπλέον θα τους δίνουμε ανούσια θεάματα και ακούσματα να τους απασχολούν βαπτίζοντας τα τέχνη. λλωστε όλα αυτά από τους ίδιους παράγονται και προέρχονται. Κάπως έτσι με διάφορες παραλλαγές ήταν και συνεχίζει να είναι και στις μέρες μας η ζωή των ανθρώπων σε περιβάλλον χωρίς Πολιτισμό, δηλαδή σε περιβάλλον κουλτούρας. Αναμφισβήτητα ενδιαφέρονται και αυτοί οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, το σήμερα και ίσως και για το κοντινό αύριο τους, αλλά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό για αυτό. Δεν στηρίζουν αυτό το ενδιαφέρον τους, στην παρουσία των άλλων, καλώντας τους να συμμετέχουν επί ίσοις όροις, αλλά κοπιάζουν και περιμένουν να γίνουν πλούσιοι με όποιον τρόπο
συνήθως αγωνιζόμενοι να αποκτήσουν μέρος από τα χρήματα όλων των υπολοίπων, ελπίζοντας ότι έτσι μετά θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα, τακτική που τελικά εδραιώνει ακόμα περισσότερο την υπάρχουσα σε βάρος τους εξουσία.
Νομίζουμε μάλιστα, κάνοντας μία παρένθεση, ότι σε πολλές των περιπτώσεων, οι δούλοι στην Αρχαία Ελλάδα, που έζησαν σε εποχές Πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων, απολάμβαναν ζωή ανώτερης ποιότητας, από αυτή που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα σε αυτόν τον δήθεν και ψεύτικο Πολιτισμό, μέσω της δήθεν αμειβόμενης εργασίας μας, και αν αυτό δεν ισχύει για όλους μας, σίγουρα ισχύει για τους περισσότερους από εμάς. Σημειώνουμε ακόμα ότι τους Αρχαίους Έλληνες τους θαυμάζουμε για τον Πολιτισμό τους, και αναφερόμαστε σε αυτούς με δέος μόνο στις φάσεις και τις περιόδους που λειτουργούσε ο Πολιτισμός αυτός, για τις άλλες περιόδους όταν όπου και όσο απουσίαζε ο Πολιτισμός, δεν έχουμε τίποτα να πούμε, παρά μόνο να εκφράσουμε την θλίψη και την κατανόηση μας, ως ομοιοπαθείς...
Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν, κάποια στιγμή, βρέθηκε τρόπος, να μην χρειάζεται όπως λέγαμε, για το κοπάδι των προβάτων βοσκός, ή για το σμήνος των μελισσών μελισσοκόμος, ή για να το πούμε καθαρά, να μην χρειάζονται πλέον οι άνθρωποι έναν τυχάρπαστο στρατηλάτη, ή έναν αυτοκράτορα, ή έναν ηγεμόνα, ή έναν άρχοντα, ή έναν μεγαλοκτηματία, που εφόσον τους είχε ανάγκη, θα τους προσέφερε από πλευράς υποδομών, κάποια πράγματα, που οι ίδιοι οι υποτελείς στην ουσία δημιουργούσαν, και μετά θα τους είχε υπό τις διαταγές του, να τον υπηρετούν και να δουλεύουν γι αυτόν, διαφορετικά δεν θα είχαν την εύνοια του. Ενώ ακόμα και όταν κάποιοι είχαν την εύνοια του, αυτή σε καμία περίπτωση δεν τους προσέφερε όσα προσφέρει ο Πολιτισμός που δημιουργεί η Κοινωνία που είναι αποτέλεσμα της καθοδηγούμενης από την Φύση Οικογένειας.
Γνωστοποιούμε ότι εδώ δεν κάνουμε μια αναλυτική αναφορά στους βασιλείς τους άρχοντες τους τυράννους τους ολιγάρχες τους φεουδάρχες τους αριστοκράτες κλπ, δηλαδή τους βοσκούς και τους μελισσοκόμους, τους καλούς ή τους κακούς, και ούτε θα αναφερθούμε στα υπέρ και τα κατά τους, θα πούμε μόνο σχετικά με το θαύμα της αρχαίας Ελλάδας, που προέκυψε με την εμφάνιση της Κοινωνίας και στην αυτοδιαχείριση όσων πραγμάτων διέθετε, ή αποκτούσε αυτή η Κοινωνία, προκειμένου να εξασφαλίσει τους στόχους της, διαδικασία που είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστεί ανάμεσα στα άλλα και αυτό που ονομάζουμε Πολιτισμός. |
