|
Συνεπακόλουθα μάλιστα στην εποχή μας, δεν τίθεται σε υποψία, μόνο το θέμα της εξασφάλισης επαρκούς ποσότητας τροφίμων, αν χρειαστεί να αγοράσει μία χώρα τρόφιμα από άλλη, αλλά τίθεται και θέμα ποιότητας καθώς και το θέμα της πραγματικής ή όχι τροφής. Δε μπορεί να μας αφήνει απονήρευτους το ότι έχουν μπεί και τα μεταλλαγμένα στο παιγνίδι. Δηλαδή τρόφιμα όχι μόνο αμφιβόλου ποιότητας ωφελιμότητας και θρεπτικής αξίας αλλά και αγνώστου επικινδυνότητας. Η μέχρι σήμερα μορφή των τροφίμων έχει παρελθόν τουλάχιστον χιλιάδων χρόνων. Οπότε ακόμα και με την εξελικτική θεωρία που αποδέχεται την αργή και σταδιακή προσαρμογή των οργανισμών στο κάθε τι, εμείς τώρα έχουμε ήδη προσαρμοστεί στα υπάρχοντα τρόφιμα. Και αφού για κάθε τι νέο και σχετικό προς την ζωή χρειάζεται χρόνος, όπως λέει η θεωρία, όχι μόνο για την προσαρμογή αλλά και για να βγούν ασφαλή συμπεράσματα αν αυτή η προσαρμογή γίνει επ ωφελεία ή σε βάρος μας. Αυτό όμως οι ειδικοί το παραβλέπουν και επιπόλαια δέχονται τα μεταλλαγμένα τρόφιμα στο τραπέζι του λαού. Τρόφιμα που ίσως να χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια αργής εξέλιξης ώστε να είναι εφικτή η προσαρμογή μας στην κατανάλωση τους. Αν βέβαια δεν είναι λανθασμένη υπόθεση η θεωρία της εξέλιξης, οπότε ενδέχεται ούτε μετά από εκατομμύρια χρόνια να μην μπορεί να προσαρμοστεί το σώμα, στις νέες αυτές μορφές μεταλλαγμένης τροφής. Βέβαια εδώ υπάρχει το οξύμωρο κάποιοι επειδή συστήνονται επιστήμονες, πχ φυσικοί, εκ τούτου να θεωρούν και επιστημονικό αυτό που υποστηρίζουν σε θέματα τροφίμων. Και υποστηρίζουν ότι όλη η Δημιουργία ή αλλιώς το σύμπαν, είναι θέμα τυχαίων καταστάσεων που θα μπορούσε να έχουν εξελιχθεί κι αλλιώς. Παραβλέπουν όμως ότι έτσι καταρρέει η έννοια της επιστήμης, καθώς επιστήμη είναι η γνώση πραγμάτων που πάντα επαληθεύονται με τον ίδιο τρόπο, διαφορετικά δεν υπάρχει επιστήμη. Εκτός και αν δεχθούμε ότι ή εξέλιξη συμβαίνει εντός προκαθορισμένων δυνατών επιλογών που όμως μας διαφεύγουν και για αυτό μιλάμε για εξέλιξη. Όπως δηλαδή μπορούμε σε ένα υπάρχον επιβατικό αυτοκίνητο, να του ρίξουμε τα πίσω καθίσματα κάτω και το κάνουμε για λίγο φορτηγό, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό εξελίχτηκε και προσαρμόστηκε, αφού ο δημιουργός του το είχε φτιάξει με πολλαπλές επιλογές. Αυτοί λοιπόν που με επιστημονικό τρόπο θεωρούν τα πάντα τυχαία και σε εξέλιξη, δηλαδή ο άνθρωπος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα αύριο θα είναι αλλιώς, χωρίς να ξέρουμε σήμερα πόσο αλλιώς θα είναι, καθώς υπάρχει το τυχαίο, τότε πλαγίως πλην σαφώς μας λένε ότι επιστήμη δεν υπάρχει. Οπότε να λάβουμε τα μέτρα μας. Αν όμως κάνουν λάθος πάλι πρέπει να λάβουμε τα μετρά μας και μάλιστα με δαύτους. Πάντως σχετικά με την Φύση τον άνθρωπο και την Οικογένεια που όπως είπαμε ανακάλυψε την πρώτη επιστήμη την επιστήμη της Ζωής, παρατηρούμε ότι από τότε που έχουμε πληροφορίες για αυτήν μέχρι και σήμερα, αυτή η επιστήμη παραμένει η ίδια και το ίδιο αποτελεσματική. Όμως, όπως και να έχουν τα παραπάνω πράγματα, η λογική σε κάθε περίπτωση προτάσσει ως πρωταρχικό μέλημα το πλέον σίγουρο, δηλαδή «με τον ιδρώτα του προσώπου μας
», και την προσωπική μας μέριμνα να φροντίζουμε για την εξασφάλιση των άμεσα αναγκαίων, όπως είναι τα τρόφιμα. Και μάλιστα εξασφάλιση τροφίμων, των οποίων την ποιότητα την ορίζουμε και την ελέγχουμε εμείς οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, και όχι ένας τυχαίος παραγγελιοδόχος που συναλλασσόμαστε μαζί του με χρήματα, οπότε το βάρος της συναλλαγής εστιάζεται στα χρήματα και όχι στην ποιότητα των τροφίμων. Και έτσι σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τι, αλλά ούτε από πού προέρχεται αυτό που τρώμε. Οπότε κάθε φορά που ακούμε για το ένα ή το άλλο διατροφικό σκάνδαλο με μολυσμένα τρόφιμα, προερχόμενα από την μια ή την άλλη χώρα της γής, εμείς αναγκαστικά συνεχίζουμε να τρώμε ότι μας δίνουν, πιστεύοντας ότι είναι από αλλού, όπως μας βεβαιώνουν πάντα οι εκάστοτε υπεύθυνοι της γνωστής θεοποιημένης και καθαγιασμένης από πολλούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας που με στόχο το ιδιωτικό και όχι το Κοινωνικό κέρδος εμπορεύεται τα τρόφιμα.
Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του εμπορικού αποκλεισμού του Κατάρ, μιας χώρας με το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στον κόσμο. Και όμως αν οι αντιμαχόμενες και οι γύρω χώρες, του επιβάλουν επί μακρού χρονικού διαστήματος, αυστηρό αποκλεισμό από την αγορά τροφίμων, καθότι αυτό δεν παράγει τρόφιμα, παρά μόνο χρήμα, τότε θα βρεθεί σε πολύ δυσχερή θέση ο λαός του. Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη, όλες τις εμπειρίες και πιθανές εκδοχές, η λογική του Πολιτισμού φροντίζει, έτσι ώστε με δικά του μέσα να παρέχει σε όλους υγεία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, Παιδεία, Μόρφωση, Εκπαίδευση και όλα τα άλλα αναγκαία και κάπου στην πορεία η λογική προτάσσει και την διευκόλυνση των συναλλαγών με το γνωστό μέσο που ονομάζεται νόμισμα ή χρήμα. Και αυτό το νόμισμα σε κάθε περίπτωση πρέπει να το παράγει και να το ορίζει και να το ελέγχει η Κοινωνία, δηλαδή όλοι οι συμμετέχοντες, διαφορετικά έχει υψηλό κόστος, είτε άμεσα είτε έμμεσα ευνοώντας πάντα αυτούς που έχουν το πάνω χέρι στην διάθεση του, τον δανεισμό του και την ισοτιμία του. Όταν η Πολιτεία είναι αυτάρκης τότε η αξία του δικού της νομίσματος είναι σταθερή ή έχει ανοδική τάση. Και αυτό γιατί εξ αιτίας της σταθερότητας του, άλλες χώρες ή οικονομίες επενδύουν στο νόμισμα της Πολιτείας αυτής. Οικονομία σημαίνει αυτάρκεια. Όπου υπάρχει αυτάρκεια η οικονομία διαιωνίζεται θετικά. Παράδειγμα τα δάση, τα λιβάδια, οι λίμνες ή οι θάλασσες που όσο και αν το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό η θάλασσα δεν αδειάζει, εκτός και αν συμβεί να έλθουν εξωθαλάσσια συμφέροντα να επενδύσουν στην αλίευση και στο φάγωμα των αλιευμένων ψαριών εκτός θαλάσσης.
Τώρα ποιος δυσκολεύεται να πεισθεί πως όμοια με τα τρόφιμα το ίδιο ισχύει και με τα άλλα αναγκαία για την Ζωή πράγματα, όπως πχ η υγεία, ποιος αμφιβάλει για το τι είναι προτιμότερο; να υπάρχουν γιατροί και νοσοκομεία σε μία χώρα ή ξενοδοχεία, καζίνο, επιχειρήσεις πληροφορικής, τράπεζες και τραπεζίτες και μάλιστα όλα αυτά να είναι υποκαταστήματα πολυεθνικών επιχειρήσεων; Ποιός δυσκολεύεται να πεισθεί ότι, είναι προτιμότερο να κατευθυνθούν και να γίνουν τα παιδιά της χώρας αυτής επιστήμονες όλων των ειδών από Δημόσια εγχώρια πανεπιστήμια και να παρέχουν υπηρεσίες στην χώρα τους, από το να κατευθυνθούν στην απόκτηση χρήματος πχ με το εμπόριο και μάλιστα μεταναστεύοντας; Αφού όσα χρήματα και αν αποκτήσει ο λαός μιάς χώρας, ενδεχομένως κάποια στιγμή, δεν θα του φτάνουν αυτά τα χρήματα να γίνει καλά, από κάποιο πρόβλημα υγείας, εάν την φροντίδα της υγείας ο λαός και η χώρα του την έχει αναθέσει σε ξένους προς αυτόν και την οικονομία του. Το ίδιο ισχύει για και οποιοδήποτε άλλο δίλλημα σχετικό με ότι έχει ανάγκη για να Επιβιώσει ένας λαός. Αν στο παράδειγμα με την υπερ αλιευμένη θάλασσα από εξωθαλάσσια συμφέροντα στην θέση των ψαριών βάλουμε τα χρήματα τότε καταλαβαίνουμε καλύτερα τι εννοούμε.
Και αν είναι δύσκολο για μία πλούσια χώρα να πληρώνει ξένους προς την οικονομία της γιατρούς, έστω για ένα μικρό μόνο μέρος του πληθυσμού της, πόσο παραπάνω δεν θα είναι δύσκολο ή και αδύνατο, για έναν λαό απολίτιστο, να καταφέρει να επιβιώσει στην πρώτη δυσκολία, όταν δεν φροντίζει με δωρεάν Εκπαίδευση και την απαραίτητη Παιδεία και Μόρφωση, να έχει δικούς του γιατρούς, σε δικά του δημόσια νοσοκομεία με δικιά του υποδομή κλπ;. Και πως θα χαρακτηριστεί ένας λαός, που ενώ είχε με τους κόπους του οργανώσει σε κρατικό επίπεδο διάφορες υπηρεσίες, απαραίτητες για την Ζωή του, τώρα να τις αφήνει να τελματώνουν και μετά απαξιωμένες να τους βάζει λουκέτο, ή να τις ξεπουλά σε ιδιώτες επενδυτές και μάλιστα του εξωτερικού, πεπεισμένος από την προπαγάνδα τους, μέσω των ΜΜΕ τους, ότι αυτή θα είναι και η σωτηρία της κρατικής οικονομίας αλλά και της δικής του!. Και μετά, κάθε φορά που θα χρειάζεται αυτός ο λαός ιατρική φροντίδα, αναγκαστικά θα απευθύνεται σε όποιον προσφέρει ιδιωτικά υπηρεσίες υγείας και μάλιστα με ανεξέλεγκτους όρους;
Τι είναι εύκολο και εφικτό, να γίνουμε όλοι πλούσιοι, και με τα ατελείωτα χρήματα μας, να αντιμετωπίζουμε τα κάθε λογής προβλήματα όπως αυτά της υγείας, όταν μας προκύπτουν; Απευθυνόμενοι δηλαδή όλοι μας στα ανά τον κόσμο νοσοκομεία; ή όλοι μαζί από Κοινού, να προσφέρουμε από λίγα χρήματα, ώστε να έχουμε πανεπιστήμια για να σπουδάζουν οι νέοι την ιατρική και να έχουμε με τον ίδιο τρόπο πλήρη νοσοκομειακή υποδομή, ώστε εκεί να εργάζονται οι λειτουργοί υγείας και να αμείβονται με την συνεισφορά όλων μας; λλωστε σε αυτή την περίπτωση, οι όποιες αμοιβές σε μισθούς και συντάξεις, ακόμα και αν είναι μεγάλες, θα καταναλωθούν εντός της Πολιτείας, δηλαδή θα ανακυκλωθούν εδώ, και η οικονομία θα είναι σταθερή όπως σταθερή είναι η παρουσία των ψαριών σε μια θάλασσα, όπου όσα ψάρια και αν φάει το μεγάλο ψάρι κάποια στιγμή θα το φάνε και αυτό με την σειρά τους τα μικρά ψάρια. Ενώ οι ιατρικές υπηρεσίες στο εξωτερικό, ή από πολυεθνικές εντός της χώρας, όπου οι αμοιβές και τα κέρδη των επιχειρήσεων υγείας πάνε σε οικονομίες άλλων χωρών, αφήνουν εδώ το ανάλογο οικονομικό κενό, κενό που αν δεν καλυφθεί με αντίστοιχο τρόπο προκαλεί ερημοποίηση της εδώ οικονομίας.
Ο έμπορας τροφίμων που συμβουλεύει να σταματήσουμε την αγροτική καλλιέργεια (εκτός αυτής του χασισιού) δεν διαφέρει από τον έμπορα υγείας. Η διάλυση των κρατικών υπηρεσιών υγείας, ανοίγει δρόμους διάπλατους στο πολυεθνικό εμπόριο υγείας. Εμπόριο που δικαιολογημένα, θα μπορούσε να το υποπτευθεί κάποιος ως ικανό μέχρι και να επενδύει στην ύπαρξη ασθενειών, καθώς ο σκοπός του είναι το κέρδος. Το πολυεθνικό εμπόριο υγείας όπως και κάθε άλλης μορφής πολυεθνικό εμπόριο, είναι συνήθως ισχυρότερο οικονομικά από το κάθε τοπικό, και έτσι αν του επιτραπεί να αναμετρηθεί τότε σε κάθε περίπτωση με άνεση υπερισχύει, αποκτώντας εύκολα στην κάθε τοπική αγορά την μερίδα του λέοντος, και το κακό βέβαια δεν είναι αυτό, αλλά το ότι τα κέρδη σχεδόν αφορολόγητα, καθώς και τα κεφάλαια που αντλούνται από την τοπική οικονομία μεταναστεύουν ανήθικα σε τρίτες χώρες, συνήθως φορολογικούς παραδείσους. Λειτουργούν δηλαδή κατακτητικά, όπως όταν ένας στρατός μιας επιθετικής χώρας, καταλάβει εύκολα μια μικρότερη χώρα, και κατόπιν τους νέους της κατακτημένης χώρας τους παίρνει (παιδομάζωμα λέγεται), και τους κάνει δικούς της στρατιώτες (γενίτσαροι λέγονται), αυξάνοντας έτσι τον στρατό της. Μετά η επιθετική αυτή χώρα πηγαίνει με τον νέο και μεγαλύτερο στρατό της, και κατακτά μια μεγαλύτερη από την προηγούμενη χώρα, από όπου πάλι παίρνει τους νέους τους εντάσσει στον στρατό της και έτσι ο μεγαλύτερος αυτός στρατός κατακτά μία ακόμα μεγαλύτερη χώρα, και αυτό αν δεν βρεθεί τρόπος να σταματήσει θα οδηγήσει στην κατάκτηση των πάντων. Αυτό κάνει και η κάθε πολυεθνική με τα χρήματα της, και η ιδιωτικοποίηση του Δημόσιου συστήματος υγείας μιας χώρας είναι μάνα εξ ουρανού για τους κάθε μορφής επενδυτές, που επενδύουν στην διάλυση των κρατικών υποδομών, και συνδράμουν και υποβοηθούν με κάθε τρόπο τις αποκρατικοποιήσεις. Οι αποκρατικοποιήσεις αυτές ανοίγουν τρύπες απωλειών στην οικονομία του λαού που χρειάζεται ακριβώς τα αντίθετα, καθώς μάλιστα βρίσκεται σε κρίση. Δεν είναι τυχαίο που από τις πρώτες μέρες που παρασκηνιακά οργανώνονταν η οικονομική κρίση που εξυπηρετούσε να παρουσιαστεί και ως ευκαιρία για δήθεν κάθαρση του δημοσίου, άρχισε και η δίωξη των επίορκων υπαλλήλων της υγείας, αλλά και άλλων τομέων του δημοσίου
Όλες αυτές οι διώξεις δεν έγιναν τυχαία εκείνη την εποχή. Είχαν κάνει πολλές στρατηγικές προετοιμασίες και χρόνια πρίν καλλιεργούταν η παραβατικότητα. Χαρακτηριστικό γεγονός καλλιέργειας της παραβατικότητας πρίν την οικονομική κρίση, ήταν όταν κάποιος πρωθυπουργός θεμελίωνε παραδειγματικά, την χαρακτηριζόμενη ανήθικη, έως τα τότε, κάθε μορφής αποδοχή χρήματος που δεν σου ανήκει, και είπε χαριτολογώντας, όταν τότε διευθύνων υπάλληλος της ΔΕΗ τσέπωσε παράνομα 500.000 δραχμές, ότι έκαμε ένα μικρό δώρο στον εαυτό του. Δηλαδή το αδιανόητο και ανήθικο μέχρι τότε έγινε αποδεκτό με τον πιο επίσημο τρόπο, παραδειγματίζοντας και κάθε άλλον ενδιαφερόμενο.
Και μερικά χρόνια μετά, ο γιος του παραπάνω πρωθυπουργού, πρωθυπουργός και αυτός τότε, παρουσίαζε με πολύ άνεση τον ένα πίσω από τον άλλο τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους. Φυσικό επακόλουθο βέβαια, αφού μέσα στην καλλιεργημένη τόσα χρόνια χαλαρότητα περί τα δημόσια οικονομικά, αρκετοί έκαναν του κεφαλιού τους, παρουσιάζοντας έτσι οι κυβερνώντες και την βολική εκδοχή, ότι την επερχόμενη τότε κρίση, την έφεραν ανάμεσα στα άλλα οι επίορκοι μακροχέρηδες υπάλληλοι του Δημοσίου. Και έτσι ήταν εύκολο να περάσει το μήνυμα ότι όλοι μαζί τα φάγαμε, αλλά και το ότι το Δημόσιο πρέπει να περιοριστεί στο ελάχιστο, ώστε να αφήσει τον χώρο ελεύθερο στους ιδιώτες επενδυτές για να μας νοικοκυρέψουν
Μεθοδολογία που έχει εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες που οι κυβερνώντες τους τις οδήγησαν σε οικονομική κρίση. Τακτική που συνεχίζεται στις μέρες μας με αποκαλύψεις σχετικά με μίζες από προμήθειες στον χώρο υγείας, με αποκαλύψεις για μίζες από προμήθειες στον χώρο των στρατιωτικών εξοπλισμών, δημόσιων έργων κλπ. Αποκαλύψεις που αποσκοπούν στην εδραίωση του δόγματος αποκρατικοποίηση και ιδιωτικοποίηση, και όχι στην πραγματική κάθαρση.
Έτσι λοιπόν στα θέματα της υγείας, ή της ασφάλειας, ή της δικαιοσύνης, ή του εμπορίου, ή της βιομηχανίας, ή ότι άλλο χρειαζόμαστε από Κοινού, όλοι όσοι συμμετέχουμε σε μια Κοινωνία, μπορούμε σε κάθε περίπτωση να γίνουμε και να παραμείνουμε αυτάρκεις με κάποια ή με την όποια ελάχιστη αναγκαία οικονομική και κυρίως ηθική συνεισφορά όλων μας. Και αυτός αναμφισβήτητα είναι ο πιο λογικός, απλός, σίγουρος και δίκαιος τρόπος εξυπηρέτησης των αναγκών και συμφερόντων μας, που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να φροντίσουμε ο καθένας μας από μόνος του. Και η αυτάρκεια σε οικογενειακό επίπεδο, είναι κατορθωτή από τον καθένα (νοικοκύρη), ενώ σε επίπεδο Πολιτείας επιτυγχάνεται με συντονισμένη προσπάθεια και συμβολή όλων των Πολιτών, που ταυτόχρονα ελέγχουν και το αποτέλεσμα. Το ίδιο πράγμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μηνιαία οικονομική συνδρομή, σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, που προσφέρει πχ ασφάλεια υγείας. Όμως υπάρχουν διαφορές, καθώς στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να προκύπτουν κέρδη, οπότε ο ασφαλισμένος δίνει περισσότερα από όσα παίρνει, ακόμα τα κέρδη δεν αναδιανέμονται στους ασφαλισμένους και επιπλέον το συμφέρον της ασφαλιστικής είναι οι ανασφάλιστοι να ασθενούν, για να είναι εν δυνάμει πελάτες της, όμως αυτό είναι εις βάρος των ασφαλισμένων, καθώς θα ζούν σε περιβάλλον που η αρρώστιες θα κάνουν θραύση. Συμφέρον της ασφαλιστικής είναι η χώρα να μην παράγει φάρμακα ή ιατρικά μηχανήματα αλλά να μεσολαβεί αυτή για αυτά, ή να τα μονοπωλεί κλπ. Επιπλέον μια ιδιωτική ασφαλιστική μπορεί να καταρρεύσει σχετικά εύκολα αφήνοντας ξεκρέμαστους τους ασφαλισμένους της.
Βέβαια οι νέοι που ζούν σε περιβάλλον Πολιτισμού και που πρόκειται να γίνουν πχ γιατροί ή κάθε άλλου είδους επιστήμονες, ειδικοί, τεχνίτες κλπ, εκτός από την κατάλληλη για αυτό Εκπαίδευση, πχ περί την ιατρική και την όποια άλλη επιστήμη και τέχνη, πρέπει να τους έχει δοθεί εξ ίσου και σε όλους, ικανή Παιδεία και Μόρφωση, διαφορετικά κινδυνεύουν να καταντήσουν να γίνουν πτυχιούχοι γενίτσαροι, ή ληστές, ή τυχοδιώκτες, αναζητώντας δουλειά όπου υπάρχει καλύτερη οικονομική αμοιβή, εκμεταλλευόμενοι τα εφόδια που απέκτησαν εδώ, πράγμα που βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας με τους πτυχιούχους που γίνονται λαγοί. Αυτό το φαινόμενο βέβαια, κακά τα ψέματα είναι δικαιολογημένο, γιατί εδώ σήμερα δεν υπάρχει Πολιτισμός και η χώρα κατοικείται από λαό και μάλιστα μεγάλο μέρος του είναι νεοφερμένο, απεσταλμένο από τους παγκοσμιοποιητές, με γνώσεις και αντιλήψεις για την Ζωή, την Κοινωνία, τον Πολιτισμό κλπ ανύπαρκτες
και που το στηρίζουμε αυτό; Είναι πράγματι έτσι αυτοί οι πρόσφυγες και οι μετανάστες; Μα πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός, ότι δηλαδή όπως κάνουμε εμείς με την Δημόσια περιουσία που την ξεπουλάμε αδιάφορα, έτσι και αυτοί ενώ είχαν πατρίδες, τις άφησαν να χαθούν μέσα από τα χέρια τους, τις παράτησαν και έφυγαν, κάτι που δεν θα είχε συμβεί αν είχαν Κοινωνία, Παιδεία, Μόρφωση, Εκπαίδευση, Πολιτισμό και πραγματικό Πολίτευμα, και όλες αυτές τις Κοινωνικές ελλείψεις και τα Κοινωνικά κενά τα μεταφέρουν μαζί τους, και όπου πάνε και βρεθούν τα προσθέτουν στα τυχόν υπάρχοντα, ενισχύοντας έτσι τα αντικοινωνικά συμφέροντα, επαληθεύοντας ότι όπου πάει ο ατζόκωλος κουβαλάει μαζί και την ουρά του.
Αντικίνητρο βέβαια στα παρουσιαζόμενα κίνητρα των ΜΜΕ και την πλαγίως ή ευθέως, προτροπή τους για αναζήτηση εργασίας είτε Ελλήνων επιστημόνων, είτε Ελλήνων γενικά εργαζομένων σε άλλες χώρες, πρέπει να είναι και η σκέψη μας σχετικά με την ποιότητα ζωής, που μπορεί να απολαύσει κάποιος στον τόπο που πρωτοαντίκρισαν τα κύτταρα του σώματος του, τις ακτίνες του ήλιου, κάτω από συγκεκριμένες και μοναδικές για κάθε τόπο της γής γωνίες. Επίσης αντικίνητρο πρέπει να είναι η σκέψη μας σχετικά με την ποιότητα της ζωής, που μπορούμε να απολαύσουμε ανάμεσα στους δικούς μας ανθρώπους και στο περιβάλλον του Πολιτισμού που μας Προσφέρει η Πολιτεία μας. Καθώς η προτίμηση μας, να ζούμε απομονωμένοι σε περιβάλλον υψηλά αμειβόμενης εργασίας, παρά ανάμεσα σε οικείους ανθρώπους, δείχνει μία λάθος και επιπόλαια αντίληψη για τις πραγματικές και διαχρονικές αξίες της Ζωής. Και μάλιστα η επιλογή να ζήσουμε σε άλλες χώρες χωρίς Πολιτισμό, ή χώρες με διαφορετικό Πολιτισμό όταν και όπου και αν ποτέ υπάρξουν αυτές, γιατί καμιά πραγματικά Πολιτισμένη χώρα δεν έχει ανάγκες από προϊόντα και υπηρεσίες άλλων χωρών. Αφού Πολιτισμός σημαίνει ταυτόχρονα αυτάρκεια και επάρκεια όπως προαναφέραμε, και ασυζητητί πλέον τονίζουμε. Επιπλέον η άρρωστη ζωή δεν έχει καμία αξία, αφού η υγεία από μόνη της είναι Πλούτος, και μάλιστα μεγάλος. Βέβαια υγεία υπάρχει όταν συνυπάρχουν στον άνθρωπο η ψυχική, η πνευματική, η σωματική και η Κοινωνική ευρωστία. Όμως συχνά παρατηρούμε ότι ακόμα και στον τόπο μας, ευρισκόμενοι ανάμεσα στους συγγενείς και τους φίλους μας, και πάλι δεν κατορθώνουμε πολλοί από εμάς το τελευταίο, δηλαδή την Κοινωνική ευρωστία, και ευελπιστούμε ότι θα την αποκτήσουμε στο εξωτερικό σε κάποια χώρα ευκαιρίας ανάμεσα σε αγνώστους; Μακάρι, όμως συχνά βλέπουμε σε διάφορες χώρες του κόσμου με ανάκατους λαούς, πολυπολιτισμικές ασθένειες, που πάνε να γίνουν επιδημίες, με τυφλές δολοφονικές επιθέσεις και βαρβαρικές συμπεριφορές, καταστάσεις που έντεχνα οι αόρατοι ταγοί της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας τις βαπτίζουν καθησυχαστικά τρομοκρατικές επιθέσεις, και όχι πολυπολιτισμικές ασθένειες εξαιτίας της απουσίας της Κοινωνίας. Καθώς η εξήγηση των φαινομένων αυτών είναι απλούστατη, αν λάβουμε υπόψην το δόγμα Αριστοτέλη που λέει ότι έξω από Πολιτικά ή αλλιώς Κοινωνικά περιβάλλοντα, συχνάζουν ή Θεοί ή θηρία.
Σε περιβάλλον Πολιτισμού, όλοι προσφέρουμε σωστά τις υπηρεσίες μας προς τους άλλους και απολαμβάνουμε τις ανάλογα σωστές υπηρεσίες που μας προσφέρουν οι συμπολίτες μας. Σε περιβάλλον Πολιτισμού όλοι εργαζόμαστε φιλότιμα, δηλαδή αποσκοπούμε στην ολοκλήρωση μας μέσω της προσφοράς μας στο Κοινωνικό σύνολο, μιας προσφοράς που με τα συμβατικά κριτήρια της κουλτούρας κρίνεται ως ανόητη, μιας προσφοράς ανιδιοτελούς με μόνο ίσως αντάλλαγμα την Κοινωνική αναγνώριση. Και όταν οι προσφερόμενες υπηρεσίες αφορούν τους περισσότερους ή όλους τους Πολίτες, αποκτούν την έννοια του Κοινωνικού Αγαθού και αυτοί που τις υπηρετούν λέγονται Κοινωνικοί Λειτουργοί, και συχνά μετατρέπονται πολλές από αυτές, για καλύτερο έλεγχο και αποτελεσματικότητα σε Δημόσιες. Γνωστές Δημόσιες υπηρεσίες είναι αυτές που έχουν να κάνουν με την Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση, την Υγεία, με την Ασφάλεια κάθε μορφής, με την Δικαιοσύνη, ή με τις Πνευματικές και Μεταφυσικές αναζητήσεις των Πολιτών κλπ. Υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα σχετικά με την ανάγκη των Πολιτών να συμβάλλουν παντού φιλότιμα, συμβαίνουν μόνο σε περιβάλλον Πολιτισμού με την παρουσία Πολιτών, και όχι σε περιβάλλον κουλτούρας και λαού, όπου συχνά αναπτύσσονται κάποιες περιορισμένες και καλλιεργούμενες ιδιωτικές δράσεις εθελοντισμού, ΜΚΟ κλπ, για να εκτονωθεί η εσωτερική φυσική ορμή που διαθέτουμε πολλοί για προσφορά προς τους άλλους.
Υπάρχουν λοιπόν πολλές υπηρεσίες που αφορούν όλους τους Πολίτες αλλά σε περιβάλλον ψευδοπολιτισμού και κουλτούρας δίνονται προς εμπορική εκμετάλλευση σε κάποιους πονηρούς, ή προνομιούχους, ή ισχυρούς, όπως οι υπηρεσίες επικοινωνιών, συγκοινωνιών, ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, ασφάλισης κλπ, με το πρόσχημα ότι το Δημόσιο δεν είναι κατάλληλο να οργανώνει επιχειρήσεις. Και ασφαλώς έχουν δίκιο, διότι όταν το Δημόσιο δεν το διαχειρίζονται Πολίτες, αλλά οι εκπρόσωποι συμφερόντων, που απλά τους εκλέγει μια φορά στα τέσσερα χρόνια ένας λαός αποτελούμενος από ακατέργαστους Κοινωνικά ανθρώπους, τότε συχνά οι εκλεγμένοι αυτοί κατευθύνουν τον λαό σε λογικές τέτοιες ώστε, για το Δημόσιο συμφέρον να μην νοιάζεται κανείς, από την στιγμή μάλιστα που συμμετέχει στην καταβρόχθιση του. Έτσι παίρνοντας παράτυπα, έστω και ψίχουλα όσοι πχ εργάζονται στην ΔΕΗ, αδιαφορούν για τις μερίδες του λέοντος που καταβροχθίζουν κάποιοι άλλοι που τελικά την διαλύουν. Οπότε ότι συμβαίνει σε τέτοιο δημόσιο, είναι τελικά ζημιογόνο για τον λαό, χωρίς βέβαια κατά βάθος και συνειδητά να θέλει κάτι τέτοιο ο λαός.
Εθελοτυφλούν βέβαια όσοι αποδέχονται ανεπιφύλακτα τέτοιες τοποθετήσεις, ότι δηλαδή γενικά για το Δημόσιο δεν νοιάζεται κανείς από τον λαό. Αφού ακόμα και σήμερα για τον κάθε λαό και τους ανθρώπους του, το πλέον αγαπητό κομμάτι της κάθε χώρας, είναι το Δημόσιο, όταν βέβαια αναφερόμαστε στους Κοινούς Δημόσιους χώρους, τις παραλίες, τα βουνά, τους κάμπους, τα δάση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα πάρκα κλπ. Όσα βέβαια και όπου ακόμα, δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Γιατί όσα ιδιωτικοποιούνται τα απολαμβάνουν μόνο οι κυβερνώντες και οι πέριξ αυτών έχοντες και κατέχοντες
Και αν χωρίς ιδιαίτερη πρόσκληση ο απλός άνθρωπος του λαού, νοιάζεται για τα Δημόσια, όσα βέβαια από τα Δημόσια τον ωφελούν και ταυτόχρονα σε αυτά δεν έχουν αναπτυχθεί μηχανισμοί καταστροφικής διαχείρισης για ιδιωτικούς λόγους, και αφού πεντακάθαρα βλέπουμε ότι ο άνθρωπος του λαού γίνεται συχνά εθελοντής φύλακας, καθαριστής, πυροφύλακας κλπ, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσο νοιάζεται συνολικά για την Πολιτεία του, ο Πολίτης όταν και όπου υπάρχει αυτή και αυτός. |
