|
Λαοί διαφορετικοί μπορούν, να συμβιώνουν μέσα στο ίδιο φέουδο, μπορούν να συμβιώσουν μέσα στο ίδιο βασίλειο, μέσα στην ίδια αυτοκρατορία, παντού μπορούν να συμβιώσουν χίλιοι μύριοι διαφορετικοί λαοί, αρκεί η παρουσία μιας δυναμικής εξουσίας, όπως πχ συμβαίνει σήμερα στην Αμερική, ή σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου τις γνωστές και ως πολυπολιτισμικές. Αυτή όμως η συμβίωση δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά στην ίδια Πολιτεία, γιατί στην κάθε Πολιτεία το πάνω χέρι το έχουν οι Πολίτες που είναι αποτέλεσμα, μιάς και μόνο μίας και Ομονοούσας Κοινωνίας, Πολίτες που θα πρέπει και αυτοί να Ομονοούν και να αντιλαμβάνονται τα σχετικά με την Επιβίωση πράγματα με τον ίδιο τρόπο, διαφορετικά θίγεται η Κοινωνική Ομόνοια, η συνοχή και η Κοινωνική ελευθερία τους, που είναι μερικά από τα βασικά συστατικά του Πολίτη και της Πολιτείας και τότε δυσχεραίνεται η αυτεπιστασία και περιορίζεται η έννοια του Πολίτη, και έτσι παύουν και τα συνεπακόλουθα, όπως είναι ο Πολιτισμός και το Δημοκρατικό Πολίτευμα και καταρρέει και η έννοια της Πολιτείας. Αν οποιασδήποτε Πολιτείας τους Πολίτες, τους διαιρέσουμε σε δύο τουλάχιστον παρατάξεις με κάποια μεταξύ τους αντιπαλότητα, πχ τους χωρίσουμε σε πράσινους και σε βένετους, τότε με καμάρι μπορούμε να πούμε ότι την ψυχή της Πολιτείας, δηλαδή την Κοινωνία της, ότι την εκμηδενίσαμε από πλευράς ισχύος, ή αλλιώς μπορούμε να πούμε ότι την διαλύσαμε, και μπορούμε πλέον με πολύ μικρότερες δυνάμεις να κατευθύνουμε τις αντιμαχόμενες, όπου εμείς θέλουμε. Γιατί όταν έχουμε αντιμαχόμενες δυνάμεις, όσο μεγάλης ισχύος και αν είναι η κάθε μια από αυτές, εμείς χρειαζόμαστε λίγο περισσότερη ισχύ από την διαφορά ισχύος των δύο δυνάμεων, ώστε να μπορούμε τοποθετώντας τις μικρές δικές μας δυνάμεις, στο πλευρό της μιάς ή της άλλης, να υπερνικούμε την μία και να απειλούμε την άλλη, σχετικά με το αν θα συνεχίσουμε να την υποστηρίζουμε, και έτσι να τις κατευθύνουμε όπου θέλουμε, και όπου εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα.
Αντιθέτως προς τις Πολιτείες, στα φέουδα, τις ηγεμονίες ή στα βασίλεια, της αρχαιότητας ή του χθές ή του σήμερα, δεν τίθεται θέμα Ομόνοιας και συνοχής του λαού και μάλιστα επί παντός θέματος, ούτε τίθεται θέμα παρενεργειών από τις όποιες ελευθερίες, των διαφόρων παρατάξεων που συγκροτούν οι διαφορετικοί λαοί, αφού το πάνω χέρι το έχει ο φεουδάρχης ή ο βασιλιάς ή η ολιγαρχία, ή η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που αποφασίζει και διατάσσει τον λαό, και αυτός θέλει δεν θέλει, θα κάνει υπάκουα τούτο ή εκείνο ή το άλλο. Έτσι λοιπόν μπορούν σε τέτοια καθεστώτα να συνυπάρχουν βεβιασμένα λαοί με διαφορετικές συνήθειες, αρκεί να μην ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Διαφορετικά επεμβαίνει η εξουσιαστική αρχή σε βάρος του ενός ή του άλλου, τον χαρακτηρίζει παράνομο, τον αποκαλεί πχ ρατσιστή και τον αντιμετωπίζει με τους ανάλογους αντιρατσιστικούς, αντιτρομοκρατικούς, αντιομοφοβικούς, αντιοικολογικούς, φιλοζωικούς και λοιπούς αντικοινωνικούς νόμους που προσπαθούν να υποκαταστήσουν την πραγματική Κοινωνία. Επιβεβαιωτικά επαναλαμβάνουμε, πολυπολιτισμικές Δημοκρατίες, πολυπολιτισμικές Πολιτείες, πολυπολιτισμικά Πολιτεύματα, πολυπολιτισμικές Παιδείες και πολυπολιτισμικές Κοινωνίες δεν υπάρχουν και ούτε γίνεται ποτέ να υπάρξουν. Τι νόημα έχουν οι πολλοί πολιτισμοί εντός ενός Πολιτισμού; Τι νόημα θα είχε για την λογική, η ύπαρξη πολλών συμπάντων εντός ενός σύμπαντος;.
Στην φύση το κοπάδι με τα πρόβατα, ή το μελίσσι, ή το σμήνος με τα χελιδόνια όπως και όλα τα άλλα είδη που ζούν ομαδικά και ελεύθερα, όλα μα όλα αποτελούνται διαδοχικά, από την μια γενιά στην άλλη, πχ από μέλισσες ή πρόβατα του ίδιου είδους, της ίδιας ράτσας, της ίδιας φυλής. Όλα έχουν συγγένεια μεταξύ τους, δηλαδή τα πλάσματα που έχουν την τάση να συμβιώνουν πολλά μαζί, συμβιώνουν όταν και όπου συμβαίνει αυτό, σε ομάδες που εμφανίζουν κοινά και όχι διαφορετικά χαρακτηριστικά, και αυτό όχι επειδή πχ οι μέλισσες ή τα πρόβατα διακατέχονται από ρατσιστικές απόψεις και αντιλήψεις και για αυτό δεν δέχονται μέλισσες ή πρόβατα άλλης ράτσας ανάμεσα τους. Αλλά αυτό συμβαίνει διότι η Φύση έχοντας κληροδοτήσει όλα τα πλάσματα με τα απαραίτητα εφόδια για την Επιβίωση τους, δεν επιδιώκει το ανακάτεμα των διαφορετικών φυλών για πολλούς γνωστούς ή και άγνωστους σε εμάς λόγους, πχ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν την Επιβίωση της κάθε φυλής στο δικό της ιδιαίτερο περιβάλλον, δεν θα έχουν νόημα ή πρακτικά την δυνατότητα, να συνυπάρχουν εξίσου και αποτελεσματικά σε ένα μικτό είδος. Έχουμε δηλ πρόβατα που ζούν τέλεια σε κρύα και άλλα πρόβατα που ζούν τέλεια σε θερμά κλίματα. Αν λοιπόν πάρουμε τα μέν και τα βάλουμε να ζήσουν με τα δε, τότε σίγουρα κάποια θα δεινοπαθήσουν και κάποια άλλα δεν θα Επιβιώσουν, ενώ θα περάσουν και πολλά χρόνια αναταραχών μέσα στο κοπάδι, μέχρι να γίνει και η λεγόμενη αφομοίωση. Αυτό όμως το ανακάτεμα συχνά αποτυγχάνει, όπως πχ έγινε με το ανακάτεμα των Ισπανών κατακτητών της Αμερικής, που η επαφή τους με τους Αμαζόνειους είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση των τελευταίων από ασθένειες που το ανοσοποιητικό τους δεν άντεχε. Ασθένειες που τους μετέδωσαν οι Ισπανοί που ενώ ήταν φορείς ασθενειών δεν νοσούσαν. Αν λοιπόν δεχθούμε ότι δεν είναι ωφέλιμο στο ίδιο κοπάδι με τα πρόβατα να έχουμε διαφορετικές φυλές προβάτων, τότε με κλειστά μάτια θα δεχθούμε ότι θα είναι καταστροφικό όταν ένα κοπάδι προβάτων συνυπάρχει με αγέλες λύκων, τίγρεων και λεόντων. Κάτι τέτοιο, αδιανόητο όμως για τον αδαή παρατηρητή, συμβαίνει με τους ανθρώπους, που προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, καθώς στο ανθρώπινο είδος εξωτερικά έχουμε όλοι την ίδια εμφάνιση, αλλά εσωτερικά διαφέρουμε, καθώς εσωτερικά άλλοι άνθρωποι είναι πρόβατα, άλλοι λύκοι, άλλοι ύαινες, άλλοι τίγρεις, άλλοι πεινασμένα λιοντάρια και κάθε άλλου είδους ήμερα και άγρια θηρία, και αν κάποιος τα βάλλει όλα μαζί τότε το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε είναι ότι εγκληματεί.
Ριζοσπάστη και ανήσυχο πνεύμα για τα χρόνια εκείνα, μας παρουσιάζει ο Ηρόδοτος, τον βασιλιά Δαρείο, που όπως λέγαμε κάλεσε μερικούς από τους Έλληνες που τότε βρισκόντουσαν στο βασίλειο του και τους ρώτησε αν δέχονται, να αλλάξουν κάποιες από τις συνήθειες τους, έναντι μεγάλου οικονομικού ή άλλου ανταλλάγματος, δηλαδή πρότεινε στους Έλληνες αντί της παραδοσιακής καύσης και ταφής που συνήθιζαν για τους νεκρούς γονείς των, να τους μαγειρέψουν και να τους φάνε, όταν αυτοί πεθάνουν, γνωρίζοντας ο Δαρείος ότι οι Έλληνες τότε θεωρούσαν μεγάλη υποχρέωση τους, και μιας μορφής απόδοσης τιμών, προς τους νεκρούς γονείς τους, να τους ενταφιάσουν, αφού πρώτα πραγματοποιήσουν τελετουργικά μια ιεροτελεστία καύσης ή κάτι ανάλογο. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων άλλο η τότε ιεροτελεστία καύσης και άλλο η σημερινή αποτέφρωση.)
Η απάντηση που έλαβε από τους Έλληνες ήταν αρνητική και με εμφανή την δυσαρέσκεια τους, για κάτι που δεν είναι δυνατόν ούτε να το σκεφτεί, πόσο μάλλον να το διαπράξει κανείς, όπως του είπαν, καθώς κατά την άποψη τους, αυτή ήταν και η σωστότερη συμπεριφορά και υποχρέωση των παιδιών έναντι των γονιών τους.
Τότε ο Δαρείος κάλεσε κάποιους Ινδούς από μία φυλή που ονομάζονταν Καλλατίας και που γνώριζε ότι οι ταφικές τους συνήθειες, περιλάμβαναν το φάγωμα των νεκρών γονιών τους. Και παρουσία των Ελλήνων ώστε να δούν, ότι τα δικά τους ταφικά έθιμα, δεν τα συμμερίζονται οι άλλοι, ρώτησε λοιπόν τους Καλλατίας με ποιο οικονομικό αντάλλαγμα θα δεχόντουσαν, μετά τον θάνατο των γονιών τους, αντί να τους φάνε να τους κάνουν μία τελετή καύσης και ταφής, όπως αυτής που κάνουν οι Έλληνες, τότε λοιπόν, μας λέει ο Ηρόδοτος ότι, οι Καλλατίας θύμωσαν και ζήτησαν από τον Δαρείο να μην τους προκαλέσει ξανά αναστάτωση με τέτοιες ανίερες και ανήθικες προτάσεις.
Στους πραγματικούς Πολιτισμούς βλέπουμε ότι ο καθένας τους, έχει λίγο ή πολύ διαφορετικά ήθη και έθιμα, γλώσσα καθώς θρησκεία και νόμους που όπως έχουμε επισημάνει, αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των σκοπών της Κοινωνίας, σκοποί που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την Επιβίωση Όλων, με ασφάλεια με ευκολία και αιωνίως με τις διαδοχικές γενιές. Αυτή η μεταξύ των Πολιτισμών διαφορά δεν συμβαίνει λόγω ανωτερότητας ή κατωτερότητας των Πολιτών ή των Πολιτισμών ή έστω των λαών, αλλά γιατί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Πολιτών και του τόπου και του χρόνου ζωής της κάθε Πολιτείας, καθοδηγούν την μορφή και το είδος των ηθών και των εθίμων, και μάλιστα με τον καλύτερο για τις συγκεκριμένες ανάγκες τρόπο.
Αβίαστα βγαίνει και το συμπέρασμα ότι διαφορετικοί Πολιτισμοί δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια Πολιτεία, ούτε βέβαια ένας Πολιτισμός μπορεί να υπάρχει και να επικρατεί σε πολλά άλλα μέρη της γής και σε διαφορετικές φυλές ή ράτσες, εκτός και αν παντού έχει επικρατήσει μόνο μια φυλή ή ράτσα ανθρώπων, κάτι βέβαια που το απευχόμεθα καθώς και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο μας τρομοκρατεί. Χώρια που ο κάθε Πολιτισμός σκοπό έχει την διαφύλαξη και εξυπηρέτηση της Κοινωνίας του και όχι την κατάκτηση άλλων λαών, αυτό άλλωστε είναι έργο αυτοκρατοριών ή βαρβαρικών λαών και ορδών.
Αλλά ακόμη, ο κάθε Πολιτισμός (όταν και όπου υπάρχει αυτός), έχει διαμορφωθεί με βάση τα χαρακτηριστικά των Πολιτών και του τόπου όπου αυτοί ασκούν και βιώνουν τον Πολιτισμό τους. Βέβαια μπορούν να συνορεύουν Πολιτισμοί με άλλους Πολιτισμούς και με αυτή την μορφή να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Πολιτισμός από την φύση του σέβεται τον άνθρωπο είτε Πολιτισμένο είτε όχι, όπως σέβεται το περιβάλλον το άμεσο το έμμεσο και το ευρύτερο. Και εκ τούτου ένας Πολιτισμένος λαός που σέβεται τον Πολιτισμό του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλλεται με την βία σε άλλους λαούς και ο μόνος θεμιτός τρόπος επιρροής των άλλων λαών με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, είναι η διάδοση της ιδέας του Πολιτισμού προς τους λαούς αυτούς.
Ό Πολιτισμός σμιλευμένος από την Κοινωνία του και βασισμένος μόνο σε αυτήν, υποχρεούται να είναι έτοιμος, και είναι πάντα έτοιμος αφού αυτό το ορίζει και το προστάζει η Κοινωνία του, ώστε να αποκρούει κάθε είδους κινδύνους ή επιθέσεις όπως πχ από άλλους λαούς, χωρίς όμως ο ίδιος να προκαλεί ή να κάνει ανάλογες επιθέσεις. λλωστε Πολιτισμός ανάμεσα στα άλλα σημαίνει αυτάρκεια σε όλα τα Κοινωνικά ζητούμενα, μιας που αυτό είναι ένα από τα επιδιωκόμενα της Κοινωνίας του. Όταν λοιπόν είσαι αυτάρκης δεν έχεις ανάγκη τα αγαθά ενός κατώτερου στρατιωτικά λαού για να του επιτεθείς, μιάς, που ενάντια ενός ανώτερου στρατιωτικά λαού, δεν είναι λογικό να κινηθείς. Ούτε είναι φρόνιμο να συμμαχήσεις με άλλους λαούς ώστε να υπερισχύσεις του ισχυρού, γιατί έτσι ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου, και παράλληλα η Μόρφωση και η Παιδεία σου ανάμεσα στα άλλα δεν σε κατευθύνουν ούτε στο περιττό ούτε στην απερισκεψία. Η μόνη αποδεκτή δράση που μπορεί και επιτρέπεται να κάνει ένας Πολιτισμός είναι να διαδώσει την ιδέα του Πολιτισμού στους άλλους λαούς, χωρίς την χρήση καμίας μορφής βίας.
Με βάση τα παραπάνω, δηλαδή την Οικογένεια που φροντίζει τις ανάγκες της, δημιουργώντας την Κοινωνία, τους Πολίτες, τις Πόλεις, τον Πολιτισμό και το Πολίτευμα, καταλαβαίνουμε πλέον, τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι, ή ποια τουλάχιστον πρέπει από εδώ και μετά η άποψη μας, για το τι είναι Δημοκρατία. Δηλαδή για να έχουμε Δημοκρατία, θα πρέπει να υπάρχει η πραγματική Κοινωνία, και πραγματική είναι μόνο η απόλυτη Κοινωνία και το απόλυτη με την έννοια ότι όλοι απολύτως συμφωνούν από μόνοι τους να συμμετάσχουν σε αυτήν την Κοινωνία των Οικογενειών, με στόχο την Επιβίωση Όλων, με τους καλύτερους δυνατόν λογικούς όρους, φροντίζοντας και κάνοντας έτσι οι μετέχοντες στην Κοινωνία αυτή, όλα τα απαραίτητα για την πραγματοποίηση του Κοινού σκοπού τους, ενός σκοπού που αποτελεί και την βάση του Δικαίου της.
Και για τα επιτευχθούν τα παραπάνω ένα από τα πολλά απαραίτητα, είναι να δοθούν στους νέους ανθρώπους οι απαιτούμενες πληροφορίες, όσο γίνεται νωρίτερα, για να μετατραπούν την κατάλληλη στιγμή σε Πολίτες, ώστε να γίνουν σωστοί γνώστες και υποστηρικτές, του στόχου της Κοινωνίας. Ενός στόχου που αποτελεί και την βάση του Δικαίου της Κοινωνίας αυτής. Δηλαδή όλοι οι νόμοι της πραγματικής Κοινωνίας, στηρίζονται στο από όλους υποστηριζόμενο, και Κοινό δικαίωμα Όλων στην Επιβίωση. Αν αυτό το δικαίωμα ατονήσει, υποχωρήσει, καταστρατηγηθεί, ή πάψει να υπάρχει, δηλαδή αν άλλοι πεθαίνουν αβοήθητοι από την πείνα, ή την αρρώστια, ή αν άλλοι πάνε ομαδικά φυλακή από χρέη, ή χάνουν την οικογενειακή στέγη από τόκους, δηλαδή καταδυναστεύονται αβοήθητοι από διάφορες αιτίες, και έτσι άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι από ανάγκη μεταναστεύουν κλπ, τότε δεν έχει καμία ισχύ και λογική η υποστήριξη από αυτούς, του όποιου νομικού συστήματος είχαν αναπτύξει αυτοί οι πρώην Πολίτες γύρω από την βασική αρχή του σκοπού της Κοινωνίας τους, αφού ο Κοινός αυτός σκοπός εκ των πραγμάτων απέτυχε. |
